Zeskleurengrijs

De schilders van de Haagse School wisten het, maar de krakeend bewijst het: grijs kan betoverend mooi zijn. Als ik ooit de onwaarschijnlijke behoefte zou krijgen aan een grijs kostuum om me te vertonen in societykringen – die dingen maak je weleens mee in een droom als de babi pangang verkeerd gevallen is – zou ik de kleermaker vragen om krakeendgrijs. Wat voor grijs zegt u, meneer? Jawel het grijs van de krakeend.

Voldoende juichkreten bij natuurbeschermend Nederland over meer zeearenden, meer otters, meer kraanvogels, meer oranjetipjes en meer zilverreigers, om nog maar te zwijgen over meer ijsvogels. Het is maar een enkele veenweide(bos)wachter die, bijna als voetnoot, vermeldt dat er elk jaar meer krakeenden langs zijn slootjes zitten te broeden.
Mij beginnen ze echt heel erg op te vallen. Waar ik ze van de winter veel zag, was langs de snelweg in de plasjes tussen berm en afslag. Soms wel twintig bij elkaar, waarschijnlijk wachtend op de lente. Van duizend autorijders die daar afsloegen zullen er 998 helemaal niks gezien hebben. Misschien waren er twee die dachten: gut, leuk, eendjes. Misschien een enkele jager die dacht, jammer, hier mag ik niet schieten. Ik hoor niemand over krakeenden. Tja, ze zijn bescheiden. Een jager noemt ze ‘halve eenden’, omdat ze kleiner zijn dan kwakers. En ze zijn ongeschikt als ambassadeurs voor nog meer natuurbeleving. Te grijs. Maar ik ben gevallen voor dat grijs, gecombineerd met dat zwarte driehoekje bij hun staart, waar zich ook nog, heel geraffineerd, een veeg helder wit laat zien.
Dat grijs is bijzonder. Dat is niet zomaar een potje Sikkens zwart en een potje wit door elkaar. Daar zitten allerlei subtiele kleurtoontjes in.
Het mooie van de teletoeters van vandaag de dag is dat ze veerscherp het grijze kostuum van de krakeendmannen reproduceren. Ik wacht op de reportage in zeskleurendruk over het succes van het schilderachtigste eendje van Nederland.