Marianne Stam

Op de Academie voor Beeldende Vorming in Amersfoort had ik les van Joop Vegter. Tijdens de eerste kennismaking met de mezzotinttechniek ben ik er als een blok voor gevallen: een enorme krachtsinspanning op de millimeter in het koper om iets heel zachts te maken in prachtige kleurschakeringen. Iets dat de kijker even losmaakt uit het nu, even meeneemt in verwondering, bijvoorbeeld zo’n prachtig veertje.

Mijn werk gaat eigenlijk over kijken, heel goed kijken. Ik vind het leuk om het gewone, alledaagse (wat dat dan ook is) in de schijnwerpers te zetten. Een mooi gemaakte vork (bijvoorbeeld) is het bekijken waard; een schelpje een compleet wonder van verfijning. De laatste jaren neig ik nog meer naar inzoomen op het onderwerp zodat het object of dier op ware grootte – zij het dan niet geheel – zichtbaar is. Dat biedt me ook meer mogelijkheid meer met kleur en vorm bezig te zijn. Daarmee zoek ik ook naar de stilte in de prent. Een eilandje geconcentreerde stilte in deze hectische wereld.
Zo’n veertje bijvoorbeeld – wat is het nou helemaal – is eigenlijk een juweeltje, zowel in functie als in uiterlijke schoonheid. Ze lagen her en der in het hoenderhok. Niemand lette er op. Ik móest zo’n pareltje oprapen om de schoonheid ervan aan het voetlicht te brengen.