Frâns Faber

Hoewel ons huis midden in het weiland staat en er altijd veel vogels te zien zijn, spelen ze toch geen heel grote rol in mijn werk. Een vogelkunstenaar zou ik mijzelf dan ook niet willen noemen. Eigenlijk wil ik niet in een thematisch hokje. Toen iemand in mijn academietijd de vraag stelde: “Is die jongen van die koeien er al?” en hij daarmee mij bleek te bedoelen, schrok ik daar dusdanig van dat ik besloot voortaan mijn aandacht aan het tekenen van paarden te weiden. Later overkwam mij iets dergelijks. Een galeriehouder vroeg bij het inleveren van werk voor een expositie: “Jij doet toch paarden?” Ook die opmerking benauwde mij weer, omdat er zoveel andere onderwerpen zijn die mij boeien.
Han van Hagen heeft mij weten over te halen om mij toch bij de vogelkunstenaars aan te sluiten, omdat ik toch wel het nodige ‘vogelwerk’ heb gemaakt. Het gevogelte in mijn werk speelt meestal slechts een rol als stoffering. Soms toch ook wel een hoofdrol. Bijvoorbeeld: de kerkuil die op een vroege ochtend in onze schuur zich dood schrok toen ik hem daar betrapte… Arm dier. Er restte mij niet anders dan het vederlichte vogeltje naar mijn atelier te brengen. Gefascineerd en met mededogen heb ik hem getekend en geprobeerd de kleuren zo goed mogelijk in een aquarel te vangen.