Evert Meilink

De vraag is vaker gesteld, lijkt een mens op het dier dat hem fascineert? Schildert een vrolijk opgewekt karakter papegaaien en een somber mens kraaien? Of vallen tijden van somberheid en opgewektheid in het leven van een kunstenaar samen met het dier dat hem op dat moment boeit? Het lijkt er soms wel op. In de periode waarin ik mijn kraaien tekende zat het me niet echt mee. Mensen vertelden me later dat ze mijn situatie weerspiegeld zagen in mijn kraaientekeningen. Nadien werd mijn palet lichter en de reacties waren voorspelbaar: het gaat goed met je zie ik.

Maar voor mijn gevoel staat mijn fascinatie voor kraaien los van mijn toestand in die jaren. Er was, vond ik, geen verband tussen. Ze boeiden me om waar ze voor mijn idee voor stonden. De onveranderlijkheid en woestheid van de natuur. Schorem is het, niet van zins zich te voegen naar onze mores. Ze dollen en schelden boven onze vinexwijken en glazen kantoren en zijn in alles het tegendeel van de gekooide mens daar binnen. Ze hebben andere ideeën over wooncomfort. Juist daar waar planologen de bomen op het parkeerterrein genadig hebben gespaard bouwen zij zich forten, zwiepend in weer en wind. Vandaar schijten ze op onze bolides en overzien als zwartgerokte ridders hun rijk. Zonlicht spettert van hun harnas. Kraaien komen uit andere tijden en hebben andere zeden.